Akademia
Młodych Uczonych

Uzyskał stopień doktora nauk medycznych w Zakładzie Biochemii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, na którym obecnie zajmuje pozycję profesora uczelni. Celem jego badań jest scharakteryzowanie nowych mechanizmów molekularnych, które mogą stać się celem dla leków o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym i przeciwbiegunkowym. Do jego głównych zainteresowań należy patofizjologia nieswoistych chorób zapalnych jelit (NZJ) oraz zespołu jelita drażliwego (IBS). Poza tym Dr Maciej Sałaga zajmuje się rolą regulacji aktywności białek G w przewodzie pokarmowym. Interesują go przede wszystkim białka z rodziny RGS i ich wpływ na endogenne układy receptorowe (kanabinoidowy, opioidowy i serotoninowy). Jego warsztat badawczy obejmuje przede wszystkim zwierzęce modele NZJ, bólu trzewnego, biegunki, choroby wrzodowej żołądka oraz cukrzycy typu 2. Dr Maciej Sałaga jest współautorem 39 artykułów badawczych i 23 przeglądowych w międzynarodowych czasopismach. Indeks H = 19, całkowita liczba cytowań 1064. Był również mówcą na licznych konferencjach takich jak, European Opioid Conference 2013, Guildford, UK, VIIth Joint Meeting on Medicinal Chemistry 2013 Lublin, Polska and United European Gastroenterology Week 2016, Wiedeń, Austria.

W latach 2018-2020 był członkiem Young Talent Group w Europejskiej Unii Gastroenterologicznej.

Odbył staże zagraniczne w następujących ośrodkach:

Neurobiology Research Unit, University of Copenhagen, Copenhagen, Denmark.

Chemistry and Medical Neuroengineering Independent Unit, Medical University of Lublin, Lublin, Poland.

Department of Neuroscience, The Scripps Research Institute, Jupiter, FL, USA.

Vanderbilt University Medical Center, Nashville, TN, USA.

Jest Profesorem Politechniki Śląskiej w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn. Magisterium na kierunku Mechanika i Budowa Maszyn ukończył z wyróżnieniem na Politechnice Śląskiej w 2008 roku. W 2012 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską w dyscyplinie Mechanika, a w 2015 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego w dyscyplinie Budowa i Eksploatacja Maszyn w zakresie badań nieniszczących materiałów na tejże uczelni.

Do głównych zainteresowań naukowych Prof. Katunina należą zagadnienia zmęczenia i pękania materiałów kompozytowych, w tym efekty cieplne występujące w tych procesach, badania nieniszczące materiałów oraz metody identyfikacji uszkodzeń, metody analizy sygnałów i obrazów w zastosowaniu do przetwarzania wyników badań nieniszczących, wielofunkcyjne materiały kompozytowe m.in. do zastosowań w statkach powietrznych. Od ponad 10 lat aktywnie zajmuje się popularyzacją nauki, głównie w zakresie geometrii fraktalnej, którą również zajmuje się naukowo.

Prof. Andrzej Katunin kierował lub brał udział w wielu projektach badawczych finansowanych ze środków MNiSW, NCN, NCBiR, FNP oraz DFG (Niemiecka Wspólnota Badawcza). W ramach swoich prac naukowo-badawczych odbył kilka staży w ośrodkach zagranicznych: trzy krótkoterminowe staże w TU Dresden (Niemcy) w ramach stypendium START FNP oraz realizowanych projektów w latach 2009, 2012 i 2013; roczny staż (4 krótkoterminowe wizyty) w University of Porto (Portugalia) w ramach realizacji programu Mentoring FNP w latach 2013-2014; półroczny staż w University of Lisbon (Portugalia) w ramach programu im. Bekkera finansowanego ze środków NAWA w latach 2020-2021 oraz miesięczny staż w École Centrale de Nantes (Francja) w ramach stypendium rządu francuskiego w 2021 roku. Prof. Andrzej Katunin był wielokrotnie nagradzany za swoją działalność naukową i popularyzatorską. Uzyskał m.in. nagrody FIATa za pracę magisterską (2009) i doktorską (2013), dwukrotnie uzyskał stypendium START FNP (2012, 2013), a także uzyskał nagrodę naukową Polityki w dziedzinie nauk technicznych (2017) oraz stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców (2018). Był także siedmiokrotnie nagrodzony przez Rektora Politechniki Śląskiej za działalność naukową, organizacyjną i dydaktyczną. W ramach działalności popularyzatorskiej uzyskał dwukrotnie wyróżnienie za artykuł popularno-naukowy w konkursie „Skomplikowane i proste” organizowanego przez czasopismo Forum Akademickie (2010, 2012), uzyskał 3. miejsce w konkursie popularyzatorskim INTER FNP (2015) oraz został laureatem konkursu Popularyzator Nauki w kategorii Naukowiec (2018). Obecnie jest członkiem kilku kapituł w konkursach popularno-naukowych o zasięgu lokalnym i krajowym. Jest członkiem European Society for Composite Materials, Polskiego Towarzystwa Materiałów Kompozytowych oraz Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Technicznej (od 2022 roku członek Zarządu) oraz członkiem kolegiów redakcyjnych czasopism Mechanics of Composite Materials, Shock and Vibration, Journal of Composites Sciences, Diagnostyka.

Wyniki swoich badań aktywnie publikuje w czasopismach i wydawnictwach zwartych, jest autorem ponad 100 prac w wydawnictwach indeksowanych w bazie WoS oraz 6 książek, w tym jednej popularno-naukowej. Więcej informacji można znaleźć na profilach ResearchGate oraz LinkedIn.

Jest profesorom instytutu w Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią Polskiej Akademii Nauk (IGSMiE PAN) w Krakowie. Pełni funkcję kierownika Pracowni Surowców Biogenicznych, której jest założycielką. Od 2022r. Zastępca Dyrektora Krakowskiej Interdyscyplinarnej Szkoły Doktorskiej w IGSMiE PAN. Od 2016r. związana z Wydziałem Zarządzania AGH Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Tytuł licencjata (2008r.) oraz magistra (2010r.) z zakresu ochrony środowiska oraz licencjata z zakresu zarządzania (2011r.) uzyskała na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza w Częstochowie. Tytuł magistra z zakresu zarządzania (specjalizacja zarządzanie projektem międzynarodowym) uzyskała w Politechnice Częstochowskiej (2013r.). Doktor nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria środowiska (Politechnika Częstochowska, 2015r.). Doktor habilitowana nauk inżynieryjno-technicznych w dyscyplinie inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka (Politechnika Śląska, 2021r.).

Dr hab. Marzena Smol-Aruszanjan prowadzi interdyscyplinarne badania z zakres zarządzania i inżynierii środowiska, dotyczące innowacyjnych technologii odzysku surowców (w tym fosforu), odzysku wody, oczyszczania ścieków, gospodarki odpadami zgodnie z założeniami gospodarki o obiegu zamkniętym (GOZ). Ponadto, zajmuje się edukacją ekologiczną z zakresu GOZ różnych grup interesariuszy (dzieci i młodzieży, studentów i doktorantów, specjalistów).

Kierownik, koordynator i wykonawca kilkudziesięciu projektów międzynarodowych (H2020, NAWA, INTERREG) i krajowych (NCBiR, NCN). Obecnie jest kierownikiem kilku projektów międzynarodowych, realizowanych w ramach NAWA, H2020 oraz Grantów Wyszehradzkich. Odbyła kilka staży naukowych (Indie, Niemcy, Belgia, Finlandia), w tym w ramach Programu stypendialnego im. M. Bekkera dla młodych naukowców (NAWA, 2019r.). Była członkiem Międzyresortowego Zespołu ds. GOZ, powołanego przez Ministerstwo Rozwoju i Technologii (2016r.). Zajęła pierwsze miejsce w rankingu pracowników naukowych IGSMiE PAN w 2021r. Jest laureatką kilkunastu nagród z tytułu najlepszych prezentacji podczas konferencji krajowych i międzynarodowych oraz nagród i wyróżnień za działalność naukową i publikacyjną. Od 2018r. jest członkiem Rady Naukowej IGSMiE PAN. Ekspert w Polskim Centrum Akredytacji – ocena jednostek inspekcyjnych w ramach Programu Weryfikacji Technologii Środowiskowych (ETV), od 2017r. Bierze udział w wielu zespołach eksperckich i konkursowych, w tym dla Komisji Europejskiej, NCBiR i FNP. Laureatka Stypendium Ministra Nauki dla wybitnych młodych naukowców (2019r.), Nagrody Springer Nature Highlights 2020, Nagrody „Naukowiec Przyszłości„ w kategorii Nauki ścisłe i techniczne dla innowacyjnej przyszłości 2021, Nagrody „Ambasador Innowacyjności” 2021.

Autorka i współautorka ponad 120 prac naukowych (w tym 1 autorskiej Monografii oraz 58 publikacji z listy JCR) więcej informacji można znaleźć na profilu ResearchGate – https://www.researchgate.net/profile/Marzena-Smol

Socjolożka, antropolożka społeczna, adiunktka w Zakładzie Socjologii Wsi Instytutu Rozwoju Wsi i Rolnictwa PAN. Doktorat obroniła w Instytucie Socjologii UW w 2015 roku. Zajmuje się historią społeczną i antropologią spółdzielczości, socjologią rolnictwa, dezagraryzacją. Jest autorką dwutomowej pracy p.t. „Społem 1906-1939. Idea, ludzie organizacja” (2017). Wraz z Bartłomiejem Błesznowskim redagowała 12-tomową serię naukową „Kooperatyzm” dokumentującą zapomniane dziedzictwo polskiego ruchu spółdzielczego i związanej z nim myśli społecznej. Współpracowała z Max Planck Institut fuer Soziale Anthropologie w Halle/Saale.

Moje zainteresowania naukowe skupiają się na ekologii lasu, a w szczególności mechanizmach odpowiedzialnych za regeneracje drzew. W centralnym punkcie znajdują się lata nasienne. Wiele roślin, w tym większość gatunków lasotwórcznych naszego obszaru świata, produkuje nasiona raz na kilka lat, w sposób zmasowany i zsynchronizowany na dużych obszarach (nawet sub-kontynentalnych). Zjawisko to odgrywa kluczową rolę zarówno dla odnowień lasów jak i funkcjonowania sieci pokarmowych.

Doktorat obroniłem w 2017 roku na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Odbyłem szereg staży naukowych między innymi w takich instytucjach jak Harvard Forest (USA), University Autonoma de Barcelona (Hiszpania), oraz Université Grenoble Alpes (Francja). Kierowałem bądź kieruje pięcioma grantami NCN, jestem też partnerem w grantach zagranicznych instytucji, np. brytyjskiego NERC. Za swoją pracę byłem wielokrotnie nagradzany, min. Nagrodą Naukową Miasta Poznań, Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych naukowców, Stypendium Start FNP.

Dr hab. Katharina Boguslawski  —  an associate professor and group leader at the Institute of Physics, Faculty of Physics, Astronomy and Informatics at Nicolaus Copernicus University in Torun. She obtained her M.Sc. degree at ETH Zurich, Switzerland, in 2009, where she graduated top-of-class and received the “Willi–Studer–Award” as an honor. In 2012, she defended her PhD thesis at the Laboratory of Physical Chemistry, ETH Zurich. After her PhD studies, she did a post-doc at McMaster University, ON, Canada. In 2015, she returned to Poland, where she joined the Faculty of Physics, Astronomy and Informatics.

Her research focuses on the development of new quantum chemistry methods that are applicable across the periodic table, the design of interpretative tools for a qualitative understanding of complex electronic structures, and the theoretical modelling of heavy-element containing compounds using conventional and unconventional electronic structure methods.

She is a co-author of 32 papers and 3 book chapters and the awardee of various scholarships and research fellowships (an “Early postdoc mobility fellowship” funded by the Swiss National Science Foundation, a “Banting Post-doctoral Fellowship” funded by the Government of Canada, a “SONATA BIS” grant from the National Science Center, Poland, a “Marie Skłodowska-Curie Action Individual Fellowship European Fellowship” (MSCA IF-EF) grant of the European Commission, a START 2016 scholarship from the Foundation for Polish Science, and a scholarship of the Ministry of Science and High Education for outstanding young scientists).

More information can be found here: http://fizyka.umk.pl/~k.boguslawski

Jest profesorem uczelni w Zakładzie Chemii Nieorganicznej na Wydziale Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Stopień naukowy doktora nauk chemicznych uzyskał on w 2014 roku po ukończeniu studiów doktoranckich na Wydziale Chemii UJ, realizowanych w ramach Międzynarodowych Projektów Doktoranckich (MPD), programu finansowanego ze środków UE przez Fundusz na rzecz Nauki Polskiej. Promotorem jego pracy doktorskiej była prof. dr hab. Barbara Sieklucka, zaś praca dotyczyła projektowania, syntezy i badania magnesów molekularnych opartych na jonach oktacyjanometalanowych. W ramach programu MPD, dr hab. Szymon Chorąży odbył 14-miesięczny staż badawczy w Zespole Chemii Fizycznej Ciała Stałego kierowanym przez prof. Shin-ichi Ohkoshiego na Wydziale Chemii Uniwersytetu Tokijskiego (Japonia). Po uzyskaniu stopnia doktora, w latach 2014-2016, dr hab. Szymon Chorąży był asystentem we wspomnianym zespole prof. Ohkoshiego na Uniwersytecie Tokijskim. Od 2016 roku był asystentem badawczym na Wydziale Chemii UJ, prowadząc pracę naukową w Zespole Nieorganicznych Materiałów Molekularnych kierowanym przez prof. dr hab. Barbarę Sieklucką, a od 2021 roku w założonej przez siebie Grupie Wielofunkcyjnych Materiałów Luminescencyjnych, od 2022 roku pracuje na stanowisku profesora uczelni. W 2019 roku uzyskał on habilitację w dyscyplinie nauki chemiczne za osiągnięcie naukowe pt. Kompleksy cyjanowe metali przejściowych w konstrukcji fotoluminescencyjnych magnesów molekularnych i unikalnych układów spin crossover. Dr hab. Szymon Chorąży swoją pracę badawczą realizował w ramach kierowanych przez siebie grantów badawczych, w tym Iuventus Plus Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz grantów Narodowego Centrum Nauki: Sonata-11, Opus-15, Sonata Bis-9 oraz Opus-21. Od 2022 roku dr hab. Szymon Chorąży rozpocznie realizację grantu badawczego LUMIFIELD finansowanego przez Europejską Radę ds. Badań Naukowych (ERC Starting Grant). Tematyka badawcza dr hab. Szymona Chorążego obejmuje projektowanie, syntezę i charakterystykę fizykochemiczną wielofunkcyjnych materiałów molekularnych do konstrukcji zaawansowanych urządzeń magnetycznych, optycznych i elektronicznych, w tym pamięci magnetycznych i optycznych oraz wysoce czułych sensorów. W szczególności dr hab. Szymon Chorąży, wraz z młodszymi współpracownikami ze swojej grupy badawczej, pracuje na konstrukcją wielofunkcyjnych materiałów luminescencyjnych łączących zjawisko emisji światła z właściwościami magnetycznymi i elektrycznymi, chiralnością oraz wrażliwością na bodźce fizyczne i chemiczne. Dorobek naukowy dr hab. Szymona Chorążego obejmuje 75 publikacji w uznanych czasopismach z listy JCR o średnim współczynniku Impact Factor równym 7.0, łącznie cytowanych ok. 1850 razy. Pełnił on rolę pierwszego autora lub autora do korespondencji w 50 artykułach, wśród których są liczne prace w tak renomowanych czasopismach chemicznych jak Journal of the American Chemical Society czy Angewandte Chemie International Edition. Dr hab. Szymon Chorąży jest laureatem Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców, Stypendium START Funduszu na rzecz Nauki Polskiej dla wybitnych młodych uczonych, Nagrody Starting Career Talk Grant dla 10 najbardziej obiecujących młodych naukowców w dziedzinie magnetyzmu molekularnego przyznawanej przez komitet naukowy Europejskiej Konferencji Magnetyzmu Molekularnego oraz Nagrody Naukowej im. Włodzimierz Kołosa w dziedzinie chemii przyznawanej przez Wydział III PAN za osiągnięcie naukowe dla naukowca przed 40 rokiem życia.

Więcej informacji na stronie internetowej grupy badawczej: http://multilumimater.pl/

Prof. dr hab. n. med. Anna Małgorzata Czarnecka jest lekarzem i biologiem molekularnym – obecnie pracuje jako specjalista onkologii klinicznej w Klinice Nowotworów Tkanek Miękkich, Kości i Czerniaków Narodowego Instytutu Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie Państwowego Instytutu Badawczego oraz specjalista biotechnologii w Zakładzie Farmakologii Doświadczalnej Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. Mirosława Mossakowskiego PAN; pełniła funkcję Zastępcy Dyrektora ds. Nauki Narodowego Instytutu Onkologii. Jest absolwentką I Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego oraz Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Matematyczno-Przyrodniczych Uniwersytetu Warszawskiego. Ponadto jest też absolwentką studiów podyplomowych zarządzania innowacją w sektorze zdrowia (Akademia Leona Koźmińskiego) oraz pozyskiwania i zarządzania środkami publicznymi przeznaczonymi na innowację (Szkoła Główna Handlowa), a także programu rozwoju zawodowego w zakresie zarządzania nauką i komercjalizacji na Uniwersytecie Stanforda w USA jako laureatka programu TOP 500 Innovators MNISzW i studiów podyplomowych z biostatyki (Collegium Medicum UJ).

Dr Czarnecka praktykę jako onkolog zdobyła wcześniej szkoląc się w Oddziale Onkologii Męskiej Kliniki Onkologii Wojskowego Instytutu Medycznego w Warszawie, a jako biolog molekularny kierując zespołami badawczymi Laboratorium Onkologii Molekularnej. Doświadczenia naukowe zdobywała od okresu studiów w Instytucie Genetyki i Biotechnologii Uniwersytetu Warszawskiego, a od 2018 roku w Zakładzie Farmakologii Doświadczalnej Instytutu Medycyny Doświadczalnej i Klinicznej im. Mirosława Mossakowskiego PAN. Staże zagraniczne odbyła w Department of Urology Emory School of Medicine (Atlanta, USA), Dipartimento di Medicina Sperimentale Universite degli Studi di Palermo (Palermo, Włochy) Universitätsklinik für Kinder- und Jugendheilkunde, Paracelsus Medizinische Privatuniversität (Salzburg, Austria) oraz Gene Function Research Center National Institute of Advanced Industrial Science and Technology (Ibaraki, Japonia). Tytuł doktora nauk medycznych w dziedzinie medycyna uzyskała w 2010 roku w Centrum Onkologii – Instytucie im. Marii Skłodowskiej – Curie w Warszawie na podstawie rozprawy doktorskiej wykonanej w ramach Studium Medycyny Molekularnej pt.: „Zaburzenia mitochondrialne w procesie nowotworzenia”, a tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych w dyscyplinie onkologia uzyskała w 2018 roku na Wydziale Lekarskim Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego na podstawie cyklu publikacji pt.: „Kliniczne i molekularne markery skuteczności leczenia raka nerkowokomórkowego inhibitorami kinaz tyrozynowych”. Laureatka wielu nagród min. stypendium fundacji Goldman Sachs, Kościuszkowskiej i Fulbrighta, a także Programów Mentoring i START Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, Stypendium naukowego L’Oreal dla Kobiet i Nauki i w końcu „Kryształka Zwierciadła” za dokonania naukowe oraz za podejście do pacjenta.

Obecnie badania dr Czarneckiej koncentrują się na zagadnieniu lekooporności oraz poszukiwaniu nowych klinicznych i molekularnych markerów predykcyjnych i prognostycznych dla czerniaka i mięsaków.

Jestem biologiem ewolucyjnym i biostatystykiem zajmującym się przede wszystkim genetyką ilościową, wpływem zmian środowiska na potencjał ewolucyjny cech organizmów, oraz ewolucyjną historią szczególnych cech takich jak np. strategie rozrodcze czy sygnalizacja z wykorzystaniem koloru. W swojej pracy wykorzystuję zarówno badania na dzikich zwierzętach (swoje prace terenowe prowadziłem do tej pory m.in. w Szwecji, Kostaryce czy Australii), jak i nowoczesne metody obliczeniowe i modelowanie matematyczne. Obok badań empirycznych zajmuję się także meta-analizą – czyli syntezą istniejących wyników badań, pozwalającą wyciągać szersze wnioski – oraz tzw. reprodukowalnością badań naukowych oraz budowaniem środowiska Open Science.

Swój doktorat obroniłem w 2012 na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od tamtej pory pracowałem zarówno na UJ w Krakowie, jak i za granicą odbywając kilka długoterminowych staży naukowych (Szwecja, Szwajcaria, Australia). Aktualnie jestem zatrudniony w Instytucie Nauk o Środowisku UJ. Poza czystą nauką zajmuję się także popularyzacją wiedzy naukowej – tworzę popularnonaukowe filmy, treści z pogranicza sztuki i nauki, stale współpracuję z Tygodnikiem Powszechnym, Przekrojem, wydawnictwem CCPress. Opublikowałem kilka książek, ostatnia (“Czarne Lato. Australia płonie”) ukazała się w 2021 r. w wydawnictwie Czarne.

Pracuje w Zakładzie Fizyki Mezoskopowej na Wydziale Fizyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zajmuje się fizyką teoretyczną, w szczególności teorią fazy skondensowanej w obszarze niskowy-miarowym. Odbyła staż naukowy w takich instytucjach jak, Institut fur Physik, Martin Luther Universitat, Halle, Unité Mixte de Physique CNRS/Thales – Université Paris-Saclay, oraz Departamento de Química-Física, Universidad del Pais Vasco, Bilbao.

Na Wydziale Fizyki UAM uzyskała tytuł magistra (2009r.) oraz stopień doktora (2013r.) i doktora habilitowanego (2020r.) Jej zainteresowania naukowe obejmują szeroko rozumianą spintronikę, czyli obszar z pogranicza fizyki materii skondensowanej, nanomagnetyzmu oraz inżynierii materiałowej. W swoich badaniach zajmuje się teorią zależnego od spinu transportu elektronowego w heterostrukturach półprzewodnikowych, materiałach dwuwymiarowych typu grafen, heterostrukturach van-der-Waalsa oraz w topologicznych izolatorach. W szczególności specjalizuje się w opisie efektów transportowych indukowanych oddziaływaniami spinowo-orbitalnymi.

Anna Dyrdał jest współautorem kilkudziesięciu artykułów naukowych opublikowanych w czasopismach z listy JCR. Była (lub jest) kierownikiem projektów badawczych finansowanych przez NCN, MNiSW (Iuventus Plus), oraz Uniwersytet im. Adama Mickiewicza. Obecnie kieruje dużym projektem finansowanym z Norweskiego Mechanizmu Finansowego, w ramach którego wraz z 12 osobowym zespołem zajmuje się badaniami spinowych i transportowych własności nowych niskowymiarowych materiałów kwantowych. Jej badania zostały wyróżnione kilkoma prestiżowymi stypendiami, w tym Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla Młodych Naukowców,  Stypendium Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (Program START), Stypendium Miasta Poznania, oraz Stypendium Rządu Francuskiego.

Pracuje w Centrum Badań nad Uprzedzeniami na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Instytucie Leibniza w Mannheim. Jest absolwentką Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Matematyczno-Przyrodniczych Uniwersytetu Warszawskiego. W 2013r. obroniła pracę doktorską na Uniwersytecie Fryderyka Schillera w Jenie, gdzie jej studia doktoranckie miały charakter interdyscyplinarny i obejmowały pogranicza psychologii, ekonomii i socjologii. W 2020 Dr Hansen uzyskała na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktor habilitowanej.

Jej zainteresowania naukowe obejmują przede wszystkim społeczną psychologię języka, ale dotyczą też szerzej takich obszarów jak poznanie społeczne, uprzedzenia i stereotypizacja, czy kultura i porównania międzykulturowe. Dr Hansen bada m.in. postrzeganie osób mówiących z obcym akcentem, wpływ żeńskich form nazw zawodów na postrzeganie kobiet ich używających, postawy puryzmy językowego, czy różnice kulturowe w postrzeganiu społecznym.

Dr Hansen była stypendystką m.in. Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Deutscher Akademischer Austauschdienst czy też otrzymała stypendium MNiSW dla wybitnych młodych naukowców. Otrzymywała też nagrody Uniwersytetu Warszawskiego za najlepsze publikacje. Dr Hansen odbyła też na naukowe staże zagraniczne na Uniwersytecie Yale, Uniwersytecie Cornell i na Uniwersytecie w Bernie.

Jest autorką i współautorką około 40 publikacji z listy JCR, na temat których więcej informacji można znaleźć na jej profilu ResearchGate [https://www.researchgate.net/profile/Karolina-Hansen]. Od 2021 roku jest redaktorką naczelną czasopisma Psychology of Language and Communication [https://sciendo.com/journal/plc], zasiada też w radzie redakcyjnej Journal of Language and Social Psychology oraz European Journal of Social Psychology. Dr Hansen jest też członkinią zarządu International Association of Language and Social Psychology [https://www.ialsp.org/]. Bardziej ogólnie, dr Hansen działa na rzecz otwartej nauki jako redaktorka naczelna darmowego czasopisma open-access oraz aktywnie popularyzuje wyniki badań naukowych zarówno w mediach, jak i koordynując udział Wydziału Psychologii UW na Piknikach Naukowych.

Prywatnie mama małego synka oraz założycielka Foodsharing w Polsce [https://www.facebook.com/FoodsharingPolska/] – ruchu przeciwko marnowaniu żywności.

Jest Profesorem Politechniki Śląskiej w Katedrze Podstaw Konstrukcji Maszyn. Magisterium na kierunku Mechanika i Budowa Maszyn ukończył z wyróżnieniem na Politechnice Śląskiej w 2008 roku. W 2012 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską w dyscyplinie Mechanika, a w 2015 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego w dyscyplinie Budowa i Eksploatacja Maszyn w zakresie badań nieniszczących materiałów na tejże uczelni.

Do głównych zainteresowań naukowych Prof. Katunina należą zagadnienia zmęczenia i pękania materiałów kompozytowych, w tym efekty cieplne występujące w tych procesach, badania nieniszczące materiałów oraz metody identyfikacji uszkodzeń, metody analizy sygnałów i obrazów w zastosowaniu do przetwarzania wyników badań nieniszczących, wielofunkcyjne materiały kompozytowe m.in. do zastosowań w statkach powietrznych. Od ponad 10 lat aktywnie zajmuje się popularyzacją nauki, głównie w zakresie geometrii fraktalnej, którą również zajmuje się naukowo.

Prof. Andrzej Katunin kierował lub brał udział w wielu projektach badawczych finansowanych ze środków MNiSW, NCN, NCBiR, FNP oraz DFG (Niemiecka Wspólnota Badawcza). W ramach swoich prac naukowo-badawczych odbył kilka staży w ośrodkach zagranicznych: trzy krótkoterminowe staże w TU Dresden (Niemcy) w ramach stypendium START FNP oraz realizowanych projektów w latach 2009, 2012 i 2013; roczny staż (4 krótkoterminowe wizyty) w University of Porto (Portugalia) w ramach realizacji programu Mentoring FNP w latach 2013-2014; półroczny staż w University of Lisbon (Portugalia) w ramach programu im. Bekkera finansowanego ze środków NAWA w latach 2020-2021 oraz miesięczny staż w École Centrale de Nantes (Francja) w ramach stypendium rządu francuskiego w 2021 roku. Prof. Andrzej Katunin był wielokrotnie nagradzany za swoją działalność naukową i popularyzatorską. Uzyskał m.in. nagrody FIATa za pracę magisterską (2009) i doktorską (2013), dwukrotnie uzyskał stypendium START FNP (2012, 2013), a także uzyskał nagrodę naukową Polityki w dziedzinie nauk technicznych (2017) oraz stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców (2018). Był także siedmiokrotnie nagrodzony przez Rektora Politechniki Śląskiej za działalność naukową, organizacyjną i dydaktyczną. W ramach działalności popularyzatorskiej uzyskał dwukrotnie wyróżnienie za artykuł popularno-naukowy w konkursie „Skomplikowane i proste” organizowanego przez czasopismo Forum Akademickie (2010, 2012), uzyskał 3. miejsce w konkursie popularyzatorskim INTER FNP (2015) oraz został laureatem konkursu Popularyzator Nauki w kategorii Naukowiec (2018). Obecnie jest członkiem kilku kapituł w konkursach popularno-naukowych o zasięgu lokalnym i krajowym. Jest członkiem European Society for Composite Materials, Polskiego Towarzystwa Materiałów Kompozytowych oraz Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Technicznej (od 2022 roku członek Zarządu) oraz członkiem kolegiów redakcyjnych czasopism Mechanics of Composite Materials, Shock and Vibration, Journal of Composites Sciences, Diagnostyka.

Wyniki swoich badań aktywnie publikuje w czasopismach i wydawnictwach zwartych, jest autorem ponad 100 prac w wydawnictwach indeksowanych w bazie WoS oraz 6 książek, w tym jednej popularno-naukowej. Więcej informacji można znaleźć na profilach ResearchGate oraz LinkedIn.

Jest Profesorem Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Geodezji. Rozprawę doktorską nt. „Badanie wiarygodności prędkości stacji permanentnych w regionalnych sieciach GNSS w kontekście analiz geodynamicznych” obroniła z wyróżnieniem w 2016 r., a w 2019 r. uzyskała stopień doktora habilitowanego za osiągnięcie naukowe „Analiza modelu funkcjonalnego geodezyjnych szeregów czasowych z uwzględnieniem procesów stochastycznych”. W swojej codziennej pracy zajmuje się analizami geodezyjnych szeregów czasowych określając wiarygodność globalnych układów odniesienia w geodezji oraz możliwych zmian klimatu.

Dr hab. inż. Anna Kłos jest współautorką 32 publikacji w czasopismach wyróżnionych w JCR oraz 150 prezentacji na konferencjach naukowych. Wykonawca 18 projektów badawczych, w tym projektu finansowanego przez Unię Europejską czy projektu finansowanego przez Niemiecką Wspólnotę Badawczą (DFG, German Research Foundation). Kierowniczka projektu Narodowego Centrum Nauki SONATA-12. Jest laureatką prestiżowego stypendium START Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2018), laureatką Stypendium MNiSW dla wybitnych młodych naukowców (2020), laureatką nagrody naukowej Wydziału IV Nauk Technicznych PAN (2020) oraz laureatką nagrody międzynarodowej Europejskiej Unii Nauk o Ziemi dla wybitnych młodych naukowców (2021). Praktykowała w University of Bonn w Niemczech, German Research Centre for Geosciences GFZ w Niemczech, University of Luxembourg w Luksemburgu oraz Royal Observatory of Belgium w Belgii. Otrzymała 6 stypendiów międzynarodowych oraz prestiżową pozycję Visiting Professor na Univeristy of Bonn jako Mercator Fellow. Jest członkiem panelu edytorów w czasopismach „Journal of Geodesy” (Springer-Verlag) i „GPS Solutions” (Springer-Verlag) oraz redaktor naczelną czasopisma „Geodesy and Cartography” wydawanego pod auspicjami Komitetu Geodezji PAN. Członek Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk w kadencji 2020-2024. Członek 7 organizacji międzynarodowych oraz prowadząca dwie międzynarodowe wspólne grupy badawcze Międzynarodowej Asocjacji Geodezji: „Time series analysis in geodesy” oraz „Assessing impacts of loading on Reference Frame realizations”. Członek panelu sterującego grupą Międzynarodowej Asocjacji Geodezji Inter-Commission Committee on „Geodesy for Climate Research” oraz panelu sterującego dywizją Geodezji Europejskiej Unii Nauk o Ziemi. Prowadząca sesje na konferencjach międzynarodowych. Wygłosiła 4 referaty zaproszone w instytucjach zagranicznych i polskich. Wiceprzewodnicząca Komitetu Organizacyjnego Ogólnopolskiego Konkursu Prac Dyplomowych na kierunku Geodezja i Kartografia, koordynator konkursu na najlepsze wystąpienia młodych naukowców podczas konferencji Amerykańskiej Unii Geofizycznej w sekcji geodezji (Geodesy Section Outstanding Student Poster Awards). Wypromowała dwie prace doktorskie w roli promotora pomocniczego oraz jedną pracę doktorską w roli promotora. Obecnie jest promotorem jednego przewodu doktorskiego.

Jest profesorem Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, pracuje na Wydziale Matematyki i Informatyki, w Katedrze Teorii Ergodycznej i Układów Dynamicznych. Członkini zespołu Dynamika i Teoria Ergodyczna w ramach Uniwersyteckiego Centrum Doskonałości DAMSI. Laureatka m.in. nagrody im. Kazimierza Kuratowskiego i nagrody PTM dla młodych matematyków. Stypendystka FNP i MNiSW. Absolwentka ZS UMK Gimnazjum i Liceum Akademickiego. Pracę magisterską oraz doktorską napisała pod kierunkiem prof. Mariusza Lemańczyka. Po obronie doktoratu pracowała przez dwa lata w IM PAN oraz odbyła staż podoktorski w CNRS (University of Aix-Marseille, Francja). Jej zainteresowania badawcze w ostatnim czasie koncentrują się wokół hipotezy Sarnaka dotyczącej losowości funkcji Möbiusa i zagadnień związanych z teorią układów B-wolnych oraz ich powiązań z teorią liczb.

Prof. dr hab. inż. Marta Gmurek jest Profesorem Politechniki Łódzkiej, Katedry Inżynierii Molekularnej na Wydziale Inżynierii Procesowej i Ochrony Środowiska. W 2014r. obroniła z wyróżnieniem pracę doktorską, a w 2018 roku uzyskała stopień doktora habilitowanego. Dr Gmurek aktywnie uczestniczy w badaniach na temat degradacji ksenobiotyków (min. substancji endokrynnych czy farmaceutyków) metodami wykorzystującymi reaktywne formy tlenu – metody zaawansowanego utleniania i proces fotosensybilizacji.

Dr hab. inż. Marta Gmurek brała udział wielu projektach badawczych finansowanych przez NCN oraz przez NCBiR. Była kierownikiem projektu Small Grant Scheme w ramach Norway Grants. Dr Gmurek realizuje prace badawcze oparte na współpracy z Charles University w Pradze (Czechy), Univeristy of Coimbra (Portugalia) oraz Karlsruhe Institute of Technology (Niemcy). W okresie po uzyskaniu stopnia doktora odbyła kilka staży zagranicznych w Niemczech w ramach prestiżowego stypendium DAAD oraz staż w Portugalii w ramach projektu „Mobilność Plus” (MNiSW). Dr Gmurek była wielokrotnie nagradzana m.in. dwukrotnie przez FNP (Stypendium Start), dwukrotnie przez Stowarzyszenie Societas Humboldtiana Polonorum, MNiSW (Stypendium Dla Wybitnych Młodych Naukowców) czy PAN Oddział w Łodzi i Konferencję Rektorów Łódzkich Uczelni Publicznych. W 2020 roku otrzymała Nagrodę Rektora PŁ dla autora najlepszych publikacji naukowych wydanych w 2019 roku. Dr hab inż. Marta Gmurek otrzymała również prestiżowe stypendium badawcze Fundacji Alexandra von Humboldta dla młodych naukowców (Humboldt Research Fellowship For Postdoctoral Researchers).

Jest współautorką 53 publikacji z listy JCR, więcej informacji można znaleźć na profilu ResearchGate.

Prywatnie szczęśliwa żona i mama dwóch córek.

Dr hab. Przemysław Gorzelak – Zastępca Dyrektora ds. Naukowych w Instytucie Paleobiologii Polskiej Akademii Nauk. Od 2019 roku redaktor tematyczny Scientific Reports. W latach 2015-2020 redaktor tematyczny Acta Palaeontologica Polonica. Na Wydziale Nauk o Ziemi Uniwersytetu Śląskiego uzyskał tytuł magistra w 2008 roku. W Instytucie Paleobiologii PAN uzyskał stopień doktora w roku 2011 i habilitację w roku 2019.

Jego zainteresowania naukowe skupiają się wokół badań paleoekologii, morfologii funkcjonalnej, ewolucji oraz biomineralizacji dzisiejszych i kopalnych szkarłupni. Jest autorem lub współautorem kilkudziesięciu publikacji naukowych w recenzowanych czasopismach z listy JCR.

Kilkukrotny uczestnik w krajowych i międzynarodowych projektach badawczych; obecnie kieruje projektem finansowanym przez NCN (OPUS). Odbył staże w Université Libre de Bruxelles. Był beneficjentem stypendium MNiSW (stypendium naukowe dla wybitnych  młodych naukowców: 2013-2016) oraz FNP (stypendium START: 2009 i 2010).

Adrian Jusupović (ORCID 0000-0001-7734-0001) – absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego. W 2011 r. doktorat na Wydziale Historycznym UW, w 2018 r. habilitacja w Instytucie Historii im. T. Manteuffla Polskiej Akademii Nauk. Od 1 lipca 2019 r. profesor IH PAN. W latach 2007–2017 staże naukowe na Uniwersytecie Reńskim Fryderyka Wilhelma w Bonn, Uniwersytecie im. T. Ševčenki, Moskiewskim Państwowym Uniwersytetu im. M. Łomonosowa oraz Państwowej Akademii Nauk Białorusi.
Specjalizuje się w stosunkach polsko–ruskich od końca X do XIV w., źródłoznawstwie (zabytki piśmiennictwa ruskiego), edytorstwie, prozopografii oraz sfragistyce. Od 2018 r. członek Ceraneum (Centrum Badań nad Historią i Kulturą Basenu Morza Śródziemnego i Europy Południowo-Wschodniej im. prof. Waldemara Cerana). Organizator/współorganizator konferencji mających na celu promowanie badań nad średniowieczną Rusią.
Autor/współautor siedmiu książek oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych i popularnonaukowych. We wrześniu 2015 r. nagrodzony stypendium Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla młodych wybitnych naukowców. W 2018 r. nagrodzony Nagrodą Przeglądu Wschodniego 2017 (XXV Edycja Jubileuszowa) w kategorii: Edycja Źródła, I nagrodą „Studiów Źródłoznawczych” im. Profesora Stefana Krzysztofa Kuczyńskiego za rok 2017 w kategorii edycji źródłowych oraz I nagrodą w konkursie „Książka Historyczna Roku” przyznana przez dyrektorów Instytutów Historycznych w Polsce oraz Prezesa Polskiego Towarzystwa Historycznego za pracę: Monumenta Poloniae Historica, Nova Series, Vol. XVI: Chronica Galiciano-Voliniana. Chronica Romanoviciana, ediderunt, praefatione notisque instruxerunt, D. Dąbrowski, A. Jusupović, Kraków–Warszawa 2017.

Dr hab. inż. Miłosz Kadziński – profesor nadzwyczajny w Instytucie Informatyki Politechniki Poznańskiej. W swoich badaniach zajmuje się komputerowym wspomaganiem decyzji, ważnym nurtem badań operacyjnych. Opracowana przez niego oryginalna metodyka wspomagania decyzji jest oparta na przetwarzaniu niekompletnych i nieprecyzyjnych danych o preferencjach do postaci wniosków użytecznych przy rozwiązywaniu wielokryteriowych problemów decyzyjnych. Metodyka ta w sposób twórczy łączy sztuczną inteligencję i teorię decyzji z programowaniem matematycznym i symulacjami komputerowymi. Zaproponowane przez niego algorytmy modelowania preferencji umożliwiają uwzględnienie w procesie decyzyjnym różnorodnych form holistycznych przykładów decyzji, a opracowane metody analizy odporności pozwalają na wypracowanie rekomendacji o zróżnicowanym poziomie pewności. Jest także autorem algorytmów łączących różne specjalności naukowe, które wzbogacają tradycyjnie rozumiane wspomaganie decyzji o aspekty typowe dla uczenia maszynowego, ewolucyjnej optymalizacji wielokryterialnej, analizy efektywności i granicznej analizy danych oraz decyzji grupowych i negocjacji.
Wyniki swoich badań opublikował w ponad 70 artykułach w wiodących czasopismach z listy Journal Citation Reports w kategorii badań operacyjnych lub informatyki ze sztuczną inteligencją (m.in. Omega, European Journal of Operational Research, Computers & Operations Research, Decision Support Systems, Information Sciences, Machine Learning). Współpracuje z kilkunastoma czołowymi europejskimi ośrodkami naukowymi w zakresie rozwoju metod wspomagania decyzji (m.in. University of Catania, Erasmus University Rotterdam, University of Lisbon, Universitat Pompeu Fabra) oraz ich zastosowań w rzeczywistych problemach decyzyjnych (m.in. ETH Zurich, London School of Economics, University of Southern Denmark, TU Delft, University of Perugia). Podstawowe dziedziny tych zastosowań to transport, logistyka, medycyna, nanotechnologia, ochrona środowiska, gospodarka przestrzenna, budownictwo, edukacja i analiza ryzyka.
Kierownik projektów naukowych finansowanych przez Narodowe Centrum Nauki (program Sonata) oraz Ministerstwo Nauki i Szkolnictwo Wyższego (program Iuventus Plus). Wiceprezydent międzynarodowego konsorcjum Decision Deck, skupiającego wiodących naukowców wokół rozwoju otwartego oprogramowania do wspomagania decyzji. Członek komitetu koordynującego działanie Europejskiej Grupy Roboczej przy EURO nt. wielokryteriowego wspomagania decyzji. Jeden z głównych organizatorów EURO 2016 – największej europejskiej konferencji poświęconej tematyce badań operacyjnych.
Innowacyjność i kompleksowość jego osiągnięć zaowocowały przyznaniem prestiżowych nagród przez międzynarodowe stowarzyszenia naukowe nt. wielokryterialnego wspomagania decyzji (Multiple Criteria Decision Making Doctoral Dissertation Award) oraz badań operacyjnych (EURO Doctoral Dissertation Award – top 3 oraz MCDM Junior Researcher Best Paper Award 2018 i 2019). Wyróżniony jako najlepszy recenzent przez czasopisma European Journal of Operational Research w latach 2012-19, Group Decision and Negotiation w 2017r. oraz Omega w 2017r. Laureat nagród od Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (stypendium START w latach 2013-14), Premiera RP (nagroda naukowa w 2018r.), MNiSW (nagrody naukowe w 2013r. i 2018r. oraz stypendium dla wybitnych młodych naukowców w latach 2013-16) oraz Polskiej Akademii Nauk (nagroda O/PAN w Poznaniu za najlepszą pracę badawczą w dziedzinie nauk technicznych w 2013r. oraz nagroda Wydziału IV Nauk Technicznych w 2016r.).

Dr hab. Jacek Łukasz Kolanowski – specjalista w zakresie chemii biologicznej / biologii chemicznej, kierownik Zakładu Sond Molekularnych i Pro-leków (od 2017) oraz Centrum Wysokoprzepustowych Badań Przesiewowych (od 2018) w Instytucie Chemii Bioorganicznej Polskiej Akademii Nauko w Poznaniu. Tytuł licencjata (2007) i magistra (2009) uzyskał symultanicznie w dziedzinie biotechnologii i chemii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu a stopień doktora na Ecole Normale Superieure de Lyon we Francji (2013). Następnie w latach 2014-2017 odbył staż podoktorski na Uniwersytecie w Sydney, Australia.

Jego interdyscyplinarne zainteresowania badawcze z zakresu chemii i biologii obejmują w szczególności projektowanie, syntezę, walidację i wykorzystanie niskocząsteczkowych związków chemicznych do wizualizacji i kontrolowania parametrów biochemicznych w modelach biologicznych. Te narzędzia znajdują zastosowanie zarówno w badaniach podstawowych w celu zrozumienia procesów fizjologicznych i patologicznych jak i aplikacyjnych do poszukiwania nowych biomarkerów chorobowych i biologicznie aktywnych związków chemicznych, także w kontekście medycyny precyzyjnej.

Dr Kolanowski obecnie kieruje 3 grantami badawczymi (Sonata oraz Opus – NCN, a także Homing – FNP). Jest też członkiem pan-Europejskiego konsorcjum EU-Openscreen i jednym z ko-liderów międzynarodowego grantu EU-OS-DRIVE (33 partnerów z całej Europy) przyznanego przez Komisję Europejską (program INFRADEV). Prowadzi aktywną działalność na rzecz współpracy międzynarodowej (m.in. partnerzy badawczy na 5 kontynentach, zaproszone seminaria w Australii, Europie i Azji, włączając w to np. Nepal i Kazachstan) oraz popularyzacji nauki (m.in. wykłady popularno-naukowe, lekcje/warsztaty w szkołach w Polsce i Australii). Od lipca 2019 roku jest też członkiem Akademii Młodych Uczonych. Od grudnia 2020 roku prezydentem Young Academies Science Advice Structure (YASAS) – organizacji młodych akademii do spraw doradztwa naukowego, w celu dołączenia do projektu SAPEA (Science Advice for Policy by European Academies) będącego częścią mechanizmu doradztwa naukowego (SAM) Komisji Europejskiej.

Więcej informacji na http://jacek-kolanowski.com

Dr hab. Mateusz Kwaśnicki — matematyk na Wydziale Matematyki Politechniki Wrocławskiej. Laureat m.in. nagrody Gordina, nagrody im. Kazimierza Kuratowskiego i nagrody PTM dla młodych matematyków, stypendysta FNP i MNiSW. Absolwent SP 98 i LO 3 we Wrocławiu, wychowanek wspaniałych nauczycieli: Jadwigi i Augustyna Kałużów, Krzysztofa Omiljanowskiego i Przemysława Szczepaniaka. Pracę magisterską i doktorat napisał pod kierunkiem prof. Tadeusza Kulczyckiego. Członek zespołu badawczego założonego przez prof. Tomasza Byczkowskiego. Choć jest matematykiem-teoretykiem, ma w dorobku pracę w Journal of Engineering Mathematics. W swoich badaniach zajmuje się związkami między procesami stochastycznymi, równaniami różniczkowymi oraz operatorami pseudoróżniczkowymi. Udowodnił równość norm operatorowych dyskretnej i ciągłej transformaty Hilberta na przestrzeniach L^p — pytanie o taką równość postawili M. Riesz i E.C. Titchmarsh 90 lat temu. Podał pełną charaketryzację klasy funkcji “o kształcie dzwonu”, pojęcia wprowadzonego około 70 lat temu. Autor cyklu prac dotyczących ułamkowego operatora Laplace’a.

Więcej informacji: http://prac.im.pwr.edu.pl/~kwasnicki/main.php

Prof. dr hab. n. med. Marcin Magierowski (ur. 1987 r.) jest profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) (Wydział Lekarski, Collegium Medicum UJ w Krakowie) i kierownikiem Pracowni Inżynierii Komórkowej i Diagnostyki Izotopowej (Katedra Fizjologii). Marcin Magierowski kierował i kieruje obecnie licznymi grantami finansowanymi przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju oraz Narodowe Centrum Nauki (NCN); jest również opiekunem młodych naukowców realizujących projekty finansowane przez NCN (Preludium) oraz Ministerstwo Edukacji i Nauki (Perły Nauki). Tytuł doktora nauk medycznych z wyróżnieniem uzyskał w 2016 roku, a habilitację w 2019 r. Marcin Magierowski jest laureatem stypendium MNiSW dla wybitnych młodych naukowców, stypendium START Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, nagrody Naukowej Fundacji Polpharmy, nagrody im. Prof. T. Browicza (Polska Akademii Umiejętności), wyróżnienia American Gastroenterological Association i wielu innych.

Badania prowadzone przez Marcina Magierowskiego oraz założoną przez niego grupę badawczą Gaseous Mediators and Experimental Gastroenterology Lab dotyczą fizjologii, patofizjologii i farmakologii przewodu pokarmowego, ze szczególnym uwzględnieniem potencjału terapeutycznego nowych proleków uwalniających endogenne gazowe mediatory, takie jak tlenek węgla czy siarkowodór (https://gameg.cm-uj.krakow.pl). Wyniki tych badań zostały opublikowane w prestiżowych czasopismach naukowych znajdujących się w pierwszym decylu w dziedzinie biochemii i biologii molekularnej, farmakologii i gastroenterologii wg bazy JCR; był też prelegentem na wielu prestiżowych konferencjach naukowych w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Europie. Marcin Magierowski rozwijał swój warsztat naukowy i prowadził swoje badania m.in. w McMaster University w Kanadzie, Newcastle University w Wielkiej Brytanii, czy też w Erasmus Medical Centre w Rotterdamie (Niderlandy). M. Magierowski jest członkiem (w tym na zaproszenie) prestiżowych międzynarodowych towarzystw naukowych, t.j. m.in. American Chemical Society, Society for Redox Biology and Medicine i inne.

Dr hab. Paweł H. Malinowski (Google Scholar), jest pracownikiem naukowym Instytutu Maszyn Przepływowych im. Roberta Szewalskiego Polskiej Akademii Nauk zatrudnionym na stanowisku Profesora IMP PAN. Prace badawcze prowadzi w Zakładzie Mechaniki Struktur Inteligentnych. W swojej pracy zajmuje się m. in. propagacją fal sprężystych, drganiami, impedancją elektromechaniczną, spektroskopią terahercową i termografią. Rozwija techniki identyfikacji uszkodzeń elementów konstrukcji oraz monitorowania stanu technicznego konstrukcji. Był kierownikiem polskich projektów badawczych (Iuventus Plus, SONATA, SONATA BIS) oraz wykonawcą w wielu projektach krajowych (m. in. NCN, NCBR) i międzynarodowych (m in. COST Action, FP6, FP7, H2020). Obecnie kieruje projektem OPUS. Prace badawcze prowadził również za granicą w UCSD (USA), KAIST (Korea Południowa), Fraunhofer IFAM (Niemcy) i CNRS (Francja). Podczas swojej kariery naukowej otrzymał Stypendium START Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (2011, 2012), Brązowy Krzyż Zasługi (2016) od Prezydenta RP i nagrody Dyrektora IMP PAN. Paweł Malinowski jest członkiem Rady Naukowej IMP PAN i Komitetu Mechaniki PAN. Pełni funkcję redaktora w Journal of Sensors i w czasopiśmie Vibration.

Dr hab. inż. Małgorzata Nowacka jest profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Nauk o Żywności Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Tytuł magistra uzyskała w 2005 roku na Wydziale Technologii Żywności SGGW. W 2009 roku obroniła pracę doktorską pt. „Studia nad wykorzystaniem promieniowania podczerwonego i mikrofalowego do suszenia jabłek”, realizowaną w Katedrze Inżynierii Żywności i Organizacji Produkcji, Wdział Nauk o Żywności SGGW, pod kierunkiem Prof. dr hab. Doroty Witrowej-Rajchert. W 2018 roku uzyskała stopień doktora habilitowanego, nadany przez Radę Wydziału Nauk o Żywności SGGW na podstawie osiągnięcia naukowego pt. „Zastosowanie sonikacji jako zabiegu wstępnego w celu modyfikacji przebiegu wybranych procesów wymiany masy”.

Dr hab. inż. Małgorzata Nowacka jest specjalistką w zakresie suszenia żywności, zastosowania nietermicznych metod obróbki żywności, przechowalnictwa i bezpieczeństwa żywności oraz opakowalnictwa. Jej zainteresowania naukowo-badawcze koncentrują się głównie na zagadnieniach inżynieryjnych w technologii żywności, a szczególnie właściwości fizycznych surowców i produktów głównie roślinnych. W ostatnich latach (wraz z zespołem) prowadzi badania nad zastosowaniem niekonwencjonalnych, innowacyjnych technik (pulsacyjne pole elektryczne, ultradźwięki) jako zabiegów wstępnych oraz wspomagających procesy wymiany ciepła i masy. Dodatkowo, w kręgu Jej zainteresowań badawczych znajdują się opakowania przeznaczone do kontaktu z żywnością, projektowanie nowych produktów i ich bezpieczeństwo.

Jest autorką kilkudziesięciu publikacji naukowych, głównie w czasopismach JCR. Kierowała bądź realizowała kilka projektów badawczych finansowanych przez swoją macierzystą Uczelnię, MNiSW (Iuventus Plus), NCBR (m.in. Lider, Biostrateg), ERA-NET SUSFOOD oraz Komisję Europejską w ramach programu Horyzont 2020. Małgorzata Nowacka jest laureatką kilku Nagród Rektora Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie za działalność naukową oraz uzyskała stypendium dla wybitnych młodych naukowców Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Odbyła szereg staży, szkoleń oraz prowadziła zajęcia dydaktyczne na zagranicznych uczelniach, m.in. w Uniwersytecie Bolońskim w Cesenie we Włoszech, Uniwersytecie Padewskim we Włoszech, Uniwersytecie w Insubrii we Włoszech, Uniwersytecie Nauk Rolniczych i Medycyny Weterynaryjnej w Rumunii, Uniwersytecie J.J. Strossmayer w Osijku w Chorwacji, Uniwersytecie Medycyny Weterynaryjnej i Nauk Żywnościowych w Nantes we Francji. Jest finalistką drugiej edycji programu rządowego „Top 500 Innovators Science – Management – Commercialization”, w wyniku którego odbywała 2-miesięczny staż na Uniwersytecie Stanforda. Jednocześnie, w ramach powyższego programu, uzyskała możliwość odbywania 2-tygodniowego stażu naukowego w NASA Synthetic Biology (Mountain View, California, USA).

Dr hab. inż. Małgorzata Nowacka pracuje jako ekspert Narodowego Centrum Badań i Rozwoju oraz Startup Academy. Od 2019 roku jest członkiem Akademii Młodych Uczonych PAN.

Więcej informacji: www.malgorzata-nowacka.waw.pl

Krzysztof Nowak: Ukończyłem Wydział Filologiczny UJ (filologia klasyczna) i tam też obroniłem doktorat poświęcony teorii lektury rzymskich gramatyków. Od 2010 r. jestem zatrudniony w Pracowni Łaciny Średniowiecznej Instytutu Języka Polskiego PAN. Jako leksykograf i członek zespołu Słownika łaciny średniowiecznej w Polsce opisuję, co znaczyły słowa, których używano w średniowiecznych tekstach stworzonych na ziemiach polskich, a zatem i jak ludzie żyjący w tej epoce rozumieli siebie i otaczającą ich rzeczywistość. Współtworząc korpusy językowe, staram się dostarczyć narzędzi, które pomogą analizować język szybciej i bardziej rygorystycznie. Jako językoznawca próbuję z wykorzystaniem korpusów zrozumieć, co właściwości dystrybucyjne wyrazów (np. jak są częste i w jakim towarzystwie się pojawiają) mówią nam o ich znaczeniu. Szczególnie przy tym interesuję się wyrażeniami metaforycznymi, chcąc lepiej zrozumieć, dlaczego po łacinie (jak i po polsku) marnujemy czas, coś nam wypada z pamięci i zżera nas zazdrość.

Od 2018 r. jestem kierownikiem grantu NPRH Elektroniczny korpus polskiej łaciny średniowiecznej. Kontynuacja prac (https://scriptores.pl/efontes) oraz wykonawcą w projekcie Długosz 2.0. Korpus i narzędzia analizy języka Jana Długosza (https://scriptores.pl/dlugosz). Od 2010 r. współprowadzę informacyjny portal Classica, mediaevalia etc. (http://classica-mediaevalia.pl).

Zatrudniona jest jako adiunkt, pracownik naukowy na Wydziale Lekarskim z Oddziałem Stomatologii i Oddziałem Nauczania w Języku Angieskim Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. Jej główna działalność naukowa koncentruje się na poszukiwaniu nowych nanoterapeutyków, opartych głównie na nanocząstkach metalicznych oraz substancjach aktywnych błonowo, mogących znaleźć praktyczne zastosowanie w leczeniu zakażeń bakteryjnych i grzybiczych, a także chorób nowotworowych.

Tytuł doktora nauk medycznych uzyskała w roku 2018. Była kierownikiem i wykonawcą zarówno polskich projektów badawczych finansowanych ze środków Narodowego Centrum Nauki, jak i wykonawcą w grantach realizowanych we współpracy międzynarodowej. Swoje doświadczenie naukowe poszerzała również podczas staży naukowych, m.in. na Uniwersytecie Kopenhaskim (Dania). Jest laureatką stypendium Naukowej Fundacji Polpharmy oraz laureatką kilku nagród JM Rektora UMB za osiągnięcia naukowe. Wyniki swoich badań zaprezentowała w blisko 50 publikacjach naukowych, głównie w czasopismach z listy JCR.

Ukończyłem Wydział Matematyki, Informatyki i Mechaniki UW (kierunek matematyka) i tam też obroniłem doktorat poświęcony modelowaniu matematycznemu różnych aspektów procesów nowotworowych. W tzw. międzyczasie obroniłem również doktorat w dziedzinie nauk technicznych na Politechnice Śląskiej. Od 2012 roku jestem zatrudniony w Pracowni Modelowania Matematycznego Procesów Fizjologicznych w Instytucie Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN, której jestem kierownikiem od 2018 roku. W latach 2014-2016 przebywałem na stażu podoktorskim w Moffitt Cancer Center w Stanach Zjednoczonych. Od września 2019 objąłem również kierownictwo nowego Zakładu Onkologii Obliczeniowej w Narodowym Instytucie Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie – Państwowym Instytucie Badawczym w Warszawie.

Jako matematyk i inżynier biomedyczny pracujący w obszarze medycyny, staram się wspierać wiedzą ze swojej dziedziny biologów, lekarzy, fizyków i chemików. Stosuję metody matematyczne, by zrozumieć, jak ze sobą współdziałają mutacje genów i jaki mają wpływ na wzrost nowotworów oraz jak różne patologie układu krążenia przekładają się na charakterystykę propagacji fali pulsu w układzie tętniczym.

Więcej informacji można znaleźć na mojej stronie internetowej http://jpoleszczuk.pl/, na profilu w ResearchGate. Można mnie również śledzić na Twitterze (@Jpoleszczuk).

Pracuje na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego. W 2007 r. ukończył z wyróżnieniem studia magisterskie, a w 2013 r. uzyskał z wyróżnieniem stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie budownictwo. W roku 2018 uzyskał z wyróżnieniem stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w dyscyplinie budownictwo. Jest stypendystą Fundacji na rzecz Nauki Polskiej i Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Pełni funkcję Kierownika Katedry Inżynierii Materiałów i Procesów Budowlanych.

Jego zainteresowania badawcze dotyczą m.in. inżynierii materiałów budowlanych, badań nieniszczących, inżynierii powierzchni, procesów budowlanych oraz sztucznej inteligencji.

Jego dotychczasowy opublikowany dorobek naukowy liczy ponad 150 prac, w tym ponad 70 artykułów w czasopismach znajdujących się w bazie Journal Citation Reports (JCR). Ma kilkaset cytowań w bazie Web of Science. Jest członkiem zespołu edytorów czasopism Structural Concrete (Wiley), Buildings (MDPI) oraz Metaheuristic Computing and Applications (Techno Press).

Odbywał staże naukowe w The University of Liverpool w Wielkiej Brytanii, we Francji w Laboratoire de Tribologie et Dynamique des Systemes w Ecole Centrale de Lyon, w University of Porto w Portugalii, w Brandenburgische Technische Universität Cottbus-Senftenberg w Niemczech oraz w La Trobe University w Australii.

Obecnie kieruje dwoma projektami badawczymi „Preludium Bis” finansowanymi przez Narodowe Centrum Nauki oraz projektem „Lider” finansowanym przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju.

W 2021 r. otrzymał medal Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa im. Wacława Żenczykowskiego za osiągnięcia naukowo-techniczne w dziedzinie budownictwa.

Więcej informacji tutaj: https://k82.pwr.edu.pl/pracownicy/lukasz-sadowski

Uzyskał stopień doktora nauk medycznych w Zakładzie Biochemii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, na którym obecnie zajmuje pozycję profesora uczelni. Celem jego badań jest scharakteryzowanie nowych mechanizmów molekularnych, które mogą stać się celem dla leków o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbólowym i przeciwbiegunkowym. Do jego głównych zainteresowań należy patofizjologia nieswoistych chorób zapalnych jelit (NZJ) oraz zespołu jelita drażliwego (IBS). Poza tym Dr Maciej Sałaga zajmuje się rolą regulacji aktywności białek G w przewodzie pokarmowym. Interesują go przede wszystkim białka z rodziny RGS i ich wpływ na endogenne układy receptorowe (kanabinoidowy, opioidowy i serotoninowy). Jego warsztat badawczy obejmuje przede wszystkim zwierzęce modele NZJ, bólu trzewnego, biegunki, choroby wrzodowej żołądka oraz cukrzycy typu 2. Dr Maciej Sałaga jest współautorem 39 artykułów badawczych i 23 przeglądowych w międzynarodowych czasopismach. Indeks H = 19, całkowita liczba cytowań 1064. Był również mówcą na licznych konferencjach takich jak, European Opioid Conference 2013, Guildford, UK, VIIth Joint Meeting on Medicinal Chemistry 2013 Lublin, Polska and United European Gastroenterology Week 2016, Wiedeń, Austria.

W latach 2018-2020 był członkiem Young Talent Group w Europejskiej Unii Gastroenterologicznej.

Odbył staże zagraniczne w następujących ośrodkach:

Neurobiology Research Unit, University of Copenhagen, Copenhagen, Denmark.

Chemistry and Medical Neuroengineering Independent Unit, Medical University of Lublin, Lublin, Poland.

Department of Neuroscience, The Scripps Research Institute, Jupiter, FL, USA.

Vanderbilt University Medical Center, Nashville, TN, USA.

Dr hab. inż. Marek Skrzypski jest adiunktem w Katedrze Fizjologii i Biochemii Zwierząt na Wydziale Medycyny Weterynaryjnej i Nauk o Zwierzętach Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Tytuł magistra uzyskał w 2006 roku na Wydziale Hodowli i Biologii Zwierząt Akademii Rolniczej im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu). Doktorat obronił w 2013 roku na Wydziale Biologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 2018 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego nadany przez Radę Naukową Instytutu Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN. W ramach prowadzonych badań odbył dwa staże naukowe (2008-2011, 2012-2014) na Uniwersytecie Medycznym Charité w Berlinie. Prowadzone przez niego badania dotyczą przede wszystkim hormonalnej regulacji białej i brunatnej adipogenezy oraz metabolizmu i funkcji endokrynnych tkanki tłuszczowej. Ponadto jego zainteresowania naukowe obejmują biologię komórek alfa i beta wysp trzustki. Jest laureatem programów Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (dwa stypendia Start), Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (Iuventus Plus, stypendium dla wybitnych młodych naukowców), Narodowego Centrum Nauki (Preludium, Sonata) oraz kilku nagród JM Rektora Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu przyznanych za prowadzoną działalność naukową. Wyniki swoich badań opublikował w takich czasopismach jak Diabetologia, Biochimica et Biophysica Acta czy Journal of Endocrinology.

Jest profesorom instytutu w Instytucie Gospodarki Surowcami Mineralnymi i Energią Polskiej Akademii Nauk (IGSMiE PAN) w Krakowie. Pełni funkcję kierownika Pracowni Surowców Biogenicznych, której jest założycielką. Od 2022r. Zastępca Dyrektora Krakowskiej Interdyscyplinarnej Szkoły Doktorskiej w IGSMiE PAN. Od 2016r. związana z Wydziałem Zarządzania AGH Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Tytuł licencjata (2008r.) oraz magistra (2010r.) z zakresu ochrony środowiska oraz licencjata z zakresu zarządzania (2011r.) uzyskała na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza w Częstochowie. Tytuł magistra z zakresu zarządzania (specjalizacja zarządzanie projektem międzynarodowym) uzyskała w Politechnice Częstochowskiej (2013r.). Doktor nauk technicznych w dyscyplinie inżynieria środowiska (Politechnika Częstochowska, 2015r.). Doktor habilitowana nauk inżynieryjno-technicznych w dyscyplinie inżynieria środowiska, górnictwo i energetyka (Politechnika Śląska, 2021r.).

Dr hab. Marzena Smol-Aruszanjan prowadzi interdyscyplinarne badania z zakres zarządzania i inżynierii środowiska, dotyczące innowacyjnych technologii odzysku surowców (w tym fosforu), odzysku wody, oczyszczania ścieków, gospodarki odpadami zgodnie z założeniami gospodarki o obiegu zamkniętym (GOZ). Ponadto, zajmuje się edukacją ekologiczną z zakresu GOZ różnych grup interesariuszy (dzieci i młodzieży, studentów i doktorantów, specjalistów).

Kierownik, koordynator i wykonawca kilkudziesięciu projektów międzynarodowych (H2020, NAWA, INTERREG) i krajowych (NCBiR, NCN). Obecnie jest kierownikiem kilku projektów międzynarodowych, realizowanych w ramach NAWA, H2020 oraz Grantów Wyszehradzkich. Odbyła kilka staży naukowych (Indie, Niemcy, Belgia, Finlandia), w tym w ramach Programu stypendialnego im. M. Bekkera dla młodych naukowców (NAWA, 2019r.). Była członkiem Międzyresortowego Zespołu ds. GOZ, powołanego przez Ministerstwo Rozwoju i Technologii (2016r.). Zajęła pierwsze miejsce w rankingu pracowników naukowych IGSMiE PAN w 2021r. Jest laureatką kilkunastu nagród z tytułu najlepszych prezentacji podczas konferencji krajowych i międzynarodowych oraz nagród i wyróżnień za działalność naukową i publikacyjną. Od 2018r. jest członkiem Rady Naukowej IGSMiE PAN. Ekspert w Polskim Centrum Akredytacji – ocena jednostek inspekcyjnych w ramach Programu Weryfikacji Technologii Środowiskowych (ETV), od 2017r. Bierze udział w wielu zespołach eksperckich i konkursowych, w tym dla Komisji Europejskiej, NCBiR i FNP. Laureatka Stypendium Ministra Nauki dla wybitnych młodych naukowców (2019r.), Nagrody Springer Nature Highlights 2020, Nagrody „Naukowiec Przyszłości„ w kategorii Nauki ścisłe i techniczne dla innowacyjnej przyszłości 2021, Nagrody „Ambasador Innowacyjności” 2021.

Autorka i współautorka ponad 120 prac naukowych (w tym 1 autorskiej Monografii oraz 58 publikacji z listy JCR) więcej informacji można znaleźć na profilu ResearchGate – https://www.researchgate.net/profile/Marzena-Smol

Prof. dr hab. Artur R. Stefankiewicz uzyskał stopień magistra chemii w 2005 roku pod kierunkiem Prof. dr hab. Wandy Radeckiej-Paryzek na Wydziale Chemii UAM w Poznaniu. Następnie rozpoczął studia doktoranckie w grupie laureata nagrody Nobla, Prof. Jean-Marie Lehna w Strasburgu, które ukończył w roku 2009.

W latach 2009-2013 pracował jako stażysta podoktorski na Uniwersytecie w Cambridge (Wielka Brytania) w zespole Prof. Jeremiego K. M. Sandersa. Jego głównym kierunkiem badań jest szeroko rozumiana chemii supramolekularna. Zajmuje się syntezą, badaniem właściwości fizykochemicznych i funkcji multidynamicznych nanostruktur takich jak nanokapsuły, polimery czy materiały adaptacyjne. Jest współautorem 55 publikacji naukowych (H-index = 20), w tym tych najbardziej prestiżowych m.in. Science, Nature Commun., Angew. Chem. Int. Ed., Advance Science, Chemical Review czy Chemical Society Review.

Dr hab. Artur Stefankiewicz jest beneficjentem wielu programów naukowych m.in. Marie Curie (UE), Homing Plus (FNP), Lider (NCBIR), Sonata Bis (NCN) czy Iuventus Plus (MNiSW). Za swoje osiągnięcia naukowe został wielokrotnie nagradzany m.in. był stypendystą BGF, laureatem nagrody naukowej Polskiego Towarzystwa Chemicznego za najlepszą habilitację czy zdobywcą nagrody finałowej tygodnika Polityka. Od 2019 r. jest członkiem Akademii Młodych Uczonych.

Obecnie jest wicedyrektorem Centrum Zaawansowanych Technologii UAM w Poznaniu oraz kierownikiem Priorytetowego Obszaru Badawczego (Chemia, Inżynieria materiałowa) w projekcie IDUB. (PL)

Więcej informacji na: http://arsgroup.amu.edu.pl/

Jest historyczką sztuki i archeolożką, adiunktką na Wydziale Artes Liberales Uniwersytetu Warszawskiego. W 2019 obroniła z wyróżnieniem pracę doktorską „Natura artefaktu, kultura eksponatu. Status obiektu archeologicznego w przestrzeni muzeum” przygotowaną pod kierunkiem prof. dr hab. Marii Poprzęckiej i prof. dr hab. Ewy Domańskiej.

Stypendystka Fundacji z Brzezia Lanckorońskich (2016), Fundacji Kościuszkowskiej (2018), Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2019). Laureatka konkursów im. Jana Józefa Lipskiego (2015) i im. ks. prof. Szczęsnego Dettloffa (2019). Finalistka konkursu nagród naukowych tygodnika „Polityka” (2020). Laureatka nagrody im. Anny Zeidler-Janiszewskiej za najlepszy debiut książkowy przyznawanej przez Komitet Nauk o Kulturze PAN (2021).

Wygłaszała wykłady gościnne w Stanford Archaeology Center (2018), Centrum Astronomicznym im. Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk w Warszawie (2020), Archaeology Centre, University of Toronto (2020) czy Institute of Sustainable Heritage, UCL (2021).

Kierowniczka w „Diamentowym Grancie” MNiSW „Nowoczesne techniki dokumentacji badań archeologicznych. Antyczne miasto Akrai, południowo-wschodnia Sycylia” (2014-2016), wykonawczyni w grancie NPRH „Kulturowe Studia Krajobrazowe” (2016-2019), konsultantka naukowa w projekcie „Amplifikacja natury” przygotowywanym na XVII Biennale Architektury w Wenecji (2018). W ciągu ostatnich lat współpracowała z Muzeum Narodowym w Warszawie, Zachętą Narodową Galerią Sztuki, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie i Muzeum Architektury we Wrocławiu.

Interesuje się studiami muzealnymi, krytycznymi studiami nad dziedzictwem oraz przecięciem sztuki współczesnej i archeologii. Temu ostatniemu obszarowi są poświęcone jej badania pilotażowe w ramach dofinansowania „Miniatura” NCN (2021).

Dr hab. Mateusz Czesław Strzelecki – Geograf-polarnik, absolwent Wydziału Nauk Geograficznych i Geologiczny UAM w Poznaniu (praca magisterska pod kierunkiem prof. Andrzeja Kostrzewskiego. Doktorat pod opieką prof. Antonego Long’a ukończył na prestiżowym Uniwersytecie w Durham w Wielkiej Brytanii (2013). Habilitację poświecił mechanizmom kontrolującym rozwój wybrzeży skalistych w klimatach polarnych i zrealizował w Zakładzie Geomorfologii Uniwersytetu Wrocławskiego (kierownik prof. Piotr Migoń). Pracował naukowo w Wielkiej Brytanii, Norwegii (UNIS), Niemczech (AWI). Obecnie kierownik Stacji Polarnej Uniwersytetu Wrocławskiego im. Stanisława Baranowskiego na Spitsbergenie, lider polskich zespołów badawczych ds. ewolucji wybrzeży i paraglacjalnej transformacji krajobrazu w Wysokiej Arktyce, najmłodszy członek Komitetu Badań Polarnych Polskiej Akademii Nauk. Prowadził badania na Svalbardzie, Grenlandii, Islandii, wyspach Skandynawii i Antarktyki oraz w Kanadzie. Na Uniwersytecie Wrocławskim realizował projekty dla Narodowego Centrum Nauki oraz Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Laureat nagród od Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (stypendium START w latach 2013-14, MNiSW (stypendium dla wybitnych młodych naukowców w latach 2013-16), nagrody naukowej Rektora UWr (2018) oraz pierwszy geomorfolog i badacz polarny nagrodzony stypendium Fundacji Crescendum Est Polonia (2009) i Nagrodą Naukową Polityki (2018). Były wiceprezydent światowej Asocjacji Naukowców Polarnych u Progu Karier (APECS – 2008-2009), współprzewodniczący grupy roboczej ds. wybrzeży skalistych Międzynarodowej Asocjacji Geomorfologów oraz członek komitetu sterującego grupy SVALHOLA – poświęconej badaniom środowisk holoceńskich Svalbardu. Głównym celem jego badań jest ustalenie w jaki sposób zmiany klimatyczne przekształcają wybrzeża polarne i zagrażają istniejącym w tych wyjątkowo wrażliwych strefach skupiskom ludności oraz zachodzącym przemianom społeczno-gospodarczym. Prywatnie republikanin i tata czwórki dzieci.

I graduated from the Wrocław University of Technology and Adam Mickiewicz University in Poznań, Poland. In 2013, I obtained my PhD degree in chemical sciences at the Institute of Bioorganic Chemistry PAS. For my postdoc, I moved to the Centre for Genomic Regulation in Barcelona, where I joined the group of Roderic Guigó, a recognized leader in computational biology with impressive contributions to genomics and transcriptomics. In 2013, I also became a member of the GENCODE project aiming to provide high quality, evidence-based annotation for human and mouse genomes. Since 2020 I have been leading a computational biology group at the Institute of Bioorganic Chemistry PAS in Poznań.

My major research interests focus on annotation and functional characterization of vertebrate lncRNAs, including zebrafish as a model organism. I support the development of revolutionary new methods for full-length lncRNA annotation at high-throughput scales. My research is funded by the National Science Centre Poland. I was honoured to receive prestigious scholarships including MNiSW and L`Oreal Poland for Women in Science.

Jest pracownikiem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, Katedry Inżynierii Żywności i Organizacji Produkcji. W 2016 roku obronił z wyróżnieniem pracę doktorską, którą realizował pod kierunkiem prof. Doroty Witrowa-Rajchert. W 2020 uzyskał z wyróżnieniem stopień doktora habilitowanego. Artur Wiktor jest specjalistą z zakresu inżynierii żywności a jego badania koncentrują się na wykorzystaniu zrównoważonych, nietermicznych metod produkcji i utrwalania żywności. Do najważniejszych obszarów jego zainteresowań naukowych należy zaliczyć pulsacyjne pole elektryczne (ang. pulsed electric field, PEF) i możliwości wykorzystania tej techniki w przemyśle spożywczym w celu obniżenia energochłonności i poprawieniu jakości żywności. Ważną częścią jego działalności zawodowej jest także opracowywanie nowych produktów spożywczych.

Artur Wiktor jest autorem kilkudziesięciu publikacji naukowych, przede wszystkim w czasopismach z listy JCR. Kierował lub realizował projekty badawcze finansowane w ramach programów Horyzont 2020, ERA-NET Susfood, Lider, Biostrateg, Iuventus Plus, Preludium. Na jego doświadczenie międzynarodowe składają się m.in.  staż w TU Berlin w Niemczech czy pobyt jako Visiting Professor w UBC w Vancouver w Kanadzie dzięki prestiżowemu stypendium Fundacji Dekabana.

Z dorobkiem naukowym Artura Wiktora można zapoznać się m.in. jego profilu ORCID:

https://orcid.org/0000-0003-4058-6010

Agata Zysiak – socjolożka, adiunktka na Uniwersytecie Warszawskim i Łódzkim. Zajmuje się socjologią historyczną; popularyzuje historię Łodzi na świecie – pracując naukowo, oraz lokalnie – działając w Stowarzyszeniu Topografie. Autorka książki o socjalistycznym uniwersytecie i powojennym awansie społecznym „Punkty za pochodzenie” (2016), wyróżnionej m.in. nagrodą historyczną im. K. Moczarskiego; współautorka „Opowiedzieć Uniwersytet”(2015) poświęconej łódzkiej uczelni z perspektywy historii mówionych oraz anglojęzycznej książki o Łodzi i nowoczesności: „From Cotton and Smoke” (2018). Członkini Instytutu Studiów Zaawansowanych w Princeton 2017/2018. Współpracowała z University of Michigan (Ann Arbor), Wayne State University (Detroit), CEU (Budapeszt), Free University (Berlin) I Uniwersytetem Wiedeńskim.